از آن فصل های کش دار زندگی ست،از آن هایی که منتظری، کسی بیاید، چیزی برسد، جایی بروی، بروی تا از افسونی رها شوی، تا بعد ببینی می خواهی چه کنی با این زندگی ای که روی دستت مانده . بعد تازه تابستان هم می رسد با آن داغی بیچارگی اش .

عصبانی ام ،کفش های پولکی ام را دستم گرفته ام و پا برهنه از پله ها پایین می آیم،وارد خیابان شلوغی می شوم در را باز می کنم و کفش ها را کف ماشین می اندازم ،در را می کوبم. ماشین را دور می زنم و سوار می شوم ...
یادم هست که سوییچ را چرخاندم و روشنش کردم و دنده عقب گرفتم...
چشمهایم را باز میکنم ،می بندم ،و سعی میکنم به خاطر بیاورم حس نشستن پشت فرمان آن ماشین را.