مدرسه که می رفتم پنجشنبه ها یا روزایی که بعدش چند روز تعطیل بود اگر امتحانم بد می شد اصلا ناراحت نمی شدم یعنی بیشتر برام مهم بود اون روز بگذره و بعدش تعطیل باشه و این اونقدر خوشحالم می کرد که دیگه امتحانه هر چی می شد مهم نبود ، روز آخرامتحانهای ثلث دوم یا سوم که دیگه اوج این بی خیالی بود. این روزا دوباره همون حس رو دارم ،  وقتی PCRام جواب نمی ده اگر آخر هفته باشه یا فرداش نخوام برم آزمایشگاه زیاد ناراحت نمی شم چون به جای اینکه فکر کنم ببینم چرا جواب نگرفتم ، یا بدترازاون اگر کلا جواب نگیرم چی می شه ، می تونم به این فکر کنم که فردا تا هر وقت که  دلم  بخواد می خوابم و این بزرگترین دلخوشی این روزامه.